دین بیشتر از آنکه از مقولهٔ نقل و روایت باشد، از مقولهٔ درک و درایت است. به همین دلیل معصوم (علیه‌السلام) فرموده‌اند: «علیکم بالدرایة لا بالروایة». بدون تفکر نمی‌شود دین‌دار شد و بدون تحلیل نمی‌شود دین‌دار باقی ماند. هرچه نور است برای قرآن و روایات معصومین (علیه‌السلام) است، ولی تفکر آن چشم بینایی است که این نور را می‌بیند.
فردا همان روزی است که ممکن است هرگز آن را نبینی و دیروز همان روزی است که حتما دوباره آن را در قیامت خواهی دید. امروز همان روزی است که دو فرصت مهم دراختیار داری: یکی جبران خرابی‌های دیروز و دیگری زمینه سازی برای خوبی‌های فردا. فردای تو امروز ساخته می‌شود، کار امروز را به فردا نینداز
قصۀ دنیا این است که یا تو باید رنج دیگران را ببری یا دیگران باید رنج تو را ببرند. اگر تو رنج دیگران را تحمل کنی، بهتر از آن است که دیگران رنج تو را تحمل کنند. چون اگر کسی را رنج ندهی، شادی‌هایی به تو خواهد رسید که رنج دیگران را برایت قابل تحمل‌تر خواهد کرد.
گاهی از اوقات انسان آنقدر سرگرم رسیدن به علاقه‌هایش می‌شود که نمی‌تواند از بالا به خود نگاه کند و وضع خود را ببیند. اگر از بالا به مسیر حرکت خود نگاه کند، می‌بیند که سالهاست در حال دور زدن است و از نقطه‌ای که آغاز کرده، ذره‌ای دور نشده است.
ما در نهایت به نزد خداوند متعال بازخواهیم گشت و مستقیماً در محضر او قرار خواهیم گرفت. این یک اتفاق نیست، این سرنوشت ماست. سرنوشتی که کافی است روزانه کمی دربارۀ آن فکر کنیم. آنگاه خواهیم دید چه تحولات عمیقی در ما پدید خواهد آمد.
کمتر کسی باور می‌کند لذت‌های اندک گناه، انسان را از چه مواهب ارزشمندی که لذتشان به مراتب بیشتر از لذت گناه است، بازمی‌دارد. اگر خودمان هم کمی فکر کنیم، متوجه می‌شویم گناه، لذت اندکی دارد و لذائذ معنوی بسیار شیرین‌تر از هر لذتی است.
